Stéphane Breitwieser okradł prawie 200 muzeów, zgromadził kolekcję skarbów o wartości ponad 1,4 miliarda dolarów i stał się prawdopodobnie najbardziej płodnym złodziejem dzieł sztuki w historii. I jak wyjawia Michaelowi Finkelowi z GQ, sposób, w jaki Breitwieserowi udało się tego wszystkiego dokonać, jest równie zaskakujący, jak dlaczego.
Polecane ongq.com
„Nie martw się o parkowanie samochodu” – mówi złodziej dzieł sztuki. „Wszędzie w pobliżu muzeum jest w porządku.” Jeśli chodzi o kradzieże z muzeów, Stéphane Breitwieser jest praktycznie niezrównany. Jest jednym z najbardziej płodnych i odnoszących sukcesy złodziei dzieł sztuki, którzy kiedykolwiek żyli. Jeśli jest dobrze wykonany, jego technika – w dzień, bez przemocy, wykonywana jak magiczna sztuczka, czasem w obecności strażników – nigdy nie polega na ucieczce do samochodu. A jeśli zrobi to źle, miejsce parkingowe to jego najmniejsze zmartwienie.
„Tylko pamiętaj, aby dotrzeć tam w porze lunchu”, podkreśla Breitwieser, kiedy goście są chudzi, a personel ochrony ma rotację przy jedzeniu. Ubierz się elegancko, buty do koszuli, nałóż trochę za obszerną marynarkę, ze szwajcarskim scyzorykiem w kieszeni.
Bądź przyjazny w recepcji. Kup bilet, przywitaj się. Po wejściu do środka – dodaje Breitwieser – niezwykle ważne jest skupienie się. Zwróć uwagę na przepływ ruchu odwiedzających i zapamiętaj wyjścia. Policz strażników. Siedzą czy patrolują? Sprawdź, czy są kamery monitorujące i czy każda ma kabel — czasami są fałszywe.
Jeśli chodzi o podłogi muzealne, idealne jest skrzypiące stare drewno, więc nawet stojąc tyłem, Breitwieser słyszy kroki dwa pokoje dalej. Najgorsza jest wykładzina. Tutaj, w Rubens House w Antwerpii w Belgii, jest coś pomiędzy: marmur. W związku z tą kradzieżą przybył Breitwieser ze swoją dziewczyną i towarzyszką częstych podróży, Anne-Catherine Kleinklaus, która ustawia się w pobliżu jedynych drzwi do sali wystawowej na parterze i cicho kaszle, gdy ktoś się zbliża.
Muzeum jest dawnym domem Petera Paula Rubensa, wielkiego flamandzkiego malarza XVII wieku. Breitwieser nie jest zainteresowany kradzieżą Rubensa; jego obrazy są zwykle niezwykle duże lub zbyt jawnie religijne jak na gust Breitwiesera. Tym, co odróżnia Breitwiesera od niemal wszystkich innych złodziei dzieł sztuki – jego zdaniem jest to cecha, która przyczyniła się do jego sprawności – jest to, że kradnie tylko te dzieła, które poruszają go emocjonalnie. I upiera się, że nigdy żadnego nie sprzedaje. Kradzież dzieł sztuki dla pieniędzy – uważa – jest głupotą. Pieniądze można zarobić przy znacznie mniejszym ryzyku. Breitwieser wie jednak, że kradzież z miłości wywołuje ekstazę.
A ten kawałek, tuż przed nim, jest cudem. Odkrył to podczas wizyty w muzeum dwa tygodnie wcześniej. Wtedy nie był w stanie tego znieść, ale jego obraz płonął w jego umyśle za każdym razem, gdy szukał snu. Dlatego powrócił; to zdarzało się już wcześniej. Nie będzie dobrego odpoczynku, dopóki obiekt nie będzie jego.
Jest to rzeźba Adama i Ewy z kości słoniowej, wykonana w 1627 roku przez Georga Petela, przyjaciela Reubensa, który według Breitwiesera podarował mu tę pracę na 50. urodziny. Rzeźba jest arcydziełem, ma zaledwie dziesięć cali wysokości, ale jest olśniewająco szczegółowa: pierwsi ludzie patrzą na siebie, gdy się obejmują, włosy Ewy spływają na jej plecy, wąż owinięty wokół pnia drzewa za nimi i nieugryzione jabłko, bezczelnie , w ręku Adama, wskazując na jego współudział w upadku człowieka, wbrew Księdze Rodzaju. „To najpiękniejszy obiekt, jaki kiedykolwiek widziałem” – mówi Breitwieser.
KliknijTutajaby przeczytać cały artykuł.
